மௌன பூகம்பம்

அவளின் ஞாபகங்களே அவனுக்கு சுவாசம்


பன்னிரண்டு பாலைவன வருஷங்களுக்குப் பிறகு
அவளை அவன் பார்க்க நேருகிறது.
எங்கெனில்..
ஒரு ரயில் நிலையத்தில்.

எப்போதெனில்..
ஒரு நள்ளிரவில்.

எதிரெதிர் திசையில் செல்லும் ரயில்கள் இளைப்பாறிக்
கொள்ளும் அந்த இடைவெளியில்..

ரயில்களின் எதிரெதிர் பெட்டிகளில்
பழைய கண்கள் நான்கு பார்த்துக் கொள்கின்றன.

அப்பொழுது-
மனசில் எத்தனை மௌன பூகம்பம்!)
உன்னைப் பார்த்த
ஒரு நிமிஷத்தில்
இமைகளைக்
காணாமல் போட்டு விட்டன
கண்கள்.

நீதானா?
இல்லை-
வேறொருவன் கண்களால்
நான்
பார்ககிறேனா?

மனசின் பரப்பெங்கும்
பீச்சியடிக்கும் ஒரு
பிரவாகம்.

இதயத்தின்
ஆழத்தில் கிடந்த
உன்முகம்
மிதந்து மிதந்து
மேலே வருகிறது.

ஓ!
வருஷங்கள் எத்தனையோ
வழிந்த பிறகும்..
என்
மார்பு தடவும்
அதே பார்வை..

அதே நீ!

என் பழையவளே!

என்
கனவுகளில் அலையும்
ஒற்றை மேகமே!

உன் நினைவுகளில்
நான்
எத்தனையாவது பரணில்
இருக்கிறேன்?

அறிவாயா? என்
மீசைக்கும்
என்
காதலுக்கும்
ஒரே வயதென்று
அறிவாயா?

உன் பெயரை
மறக்கடிப்பதில்
தூக்க மாத்திரை கூடத்
தோற்றுப் போனதே!

ஓ!
நீ மாறியிருக்கிறாய்.
உன்
புருவ அடர்த்தி
கொஞ்சம்
குறைந்திருக்கிறது.

உன்
சிவப்பில் கொஞ்சம்
சிதைந்திருக்கிறது
உன்
இதழ்களில் மட்டும்
அதே
பழைய பழச்சிவப்பு.

இப்போதும்
நாம்
பேசப்போவதில்லையா?

வார்த்தைகள் இருந்தபோது
பிரிந்து போனவர்கள்
ஊமையான பிறகு
சந்திக்கிறோமா?

உன் நினைவுகள்
உன் கணவனைப் போலவே
உறங்கியிருக்கலாம்.
ஆனால்
என் நினைவுகள்
உன்னைப் போலவே
விழித்திருக்கின்றன.

ஓ!
இந்த
ரயில் வெளிச்சம்
நீ
அழுவதாய் எனக்கு
அடையாளம் சொல்கிறதே!
வேண்டாம்!

விழியில் ஒழுகும்
வெந்நீரால்
மடியில் உறங்கும்
உன்
கிளியின் உறக்கத்தைக்
கெடுத்து விடாதே!

இதோ
விசில் சத்தம் கேட்கிறது
நம்மில் ஒரு வண்டி
நகரப் போகிறது.

போய் வருகிறேன்!
அல்லது
போய்வா!
மீண்டும் சந்திப்போம்!
விதியை விடவும்
நான்
ரயிலை நம்புகிறேன்.

அப்போது
ஒரே ஒரு கேள்விதான்
உன்னை நான் கேட்பேன்!

"நீயும் என்னைக்
காதலித்தாயா?"


-வைரமுத்து

1. சங்க காலம்

ஆற்றுத் தூநீர் ஆரல் உண்டு

குருகு பறக்கும் தீம்புனல் நாடன்

கற்றை நிலவு காயும் காட்டிடை

என்கை பற்றி இலங்குவளை ஞெகிழ்த்து

மேனி வியர்ப்ப மெல்லிடை ஒடித்து

வாட்கண் மயங்க உண்டதை மீண்டும்

பசலை உண்ணும் பாராய் தோழி

2. காவிய காலம்

பொன்னங் கொடியென்பார் போதலரும் பூவென்பார்

மின்னல் மிடைந்த இடையென்பார் - இன்னும்

கரும்பிருக்கும் கூந்தல் சுடர்த்தொடிஉன் சொல்லில்

கரும்பிருக்கும் என்பார் கவி.

3. சமய காலம்

வெண்ணிலவால் பொங்குதியோ

விரக்தியால் பொங்குதியோ

பெண்ணொருத்தி நான்விடுக்கும்

பெருமூச்சாற் பொங்குதியோ பண்ணளந்த மால்வண்ணன் பள்ளிகொண்ட பான்மையினால்

விண்ணளந்து பொங்குதியோ

விளம்பாய் பாற்கடலே!

4. சிற்றிலக்கியக் காலம்

தூக்கி நிறுத்திவைத்த கொண்டையாள் - மனம்

துள்ளி ஓடும்விழிக் கெண்டையாள் - நெஞ்சைத்

தாக்கி மறுநொடியில் தவிடுபொடியாக்கும்

சண்டையாள் - வெள்ளித் தண்டையாள்

முலை அதிரும்படி மணி உதிரும்படி

மனம் பதறும்படிஆடும் பாவையாள் - வில்

மாரன் பகைமுடிக்கத் தேவையாள்

5. தேசிய காலம்

சின்னஞ் சிறுகமலப் பூவினாள் - என்

சித்தத்திலே வந்து மேவினாள்

கண்ணில் ஜோதிஒன்று காட்டினாள் - என்

கவியில் காதல்ரசம்

விண்ணில் நிலவெரியும் வேளையில் - பொன்

வீணை கரம்கொண்டு மீட்டினாள்

மண்ணில் விண்ணகம் காட்டியே - அவள்

மறைந்தகதை எங்கு சொல்குவேன்?

6 .திராவிட காலம் - 1

இல்லாத கடவுள் போன்ற

இடைகொண்ட பெண்ணே உந்தன்

பொல்லாத அழகு பாடப்

பூவாடும் கூந்தல் பாட

சல்லாப விழிகள் பாடத்

தனித்தமிழ் கொண்டு வந்தேன்

நில்லாமற் போனால் கூட்டில்

நிற்குமோ எந்தன் ஆவி?

7. திராவிட காலம் -2

விண் - அப்பம் போன்ற நிலவுவந்து - காதல்

விண்ணப்பம் எழுதுகின்ற இரவு

முத்தமென்ற சொல்போல - நான்

இதழ்சேர வரும்போது உதடுஒட்டாத குறள்போல - நீ

தள்ளியா நிற்பது? விடையாட வேண்டும் வாடி என் கண்ணே

விடிவெள்ளி கண்ணயரும் முன்னே

8. புதுக்கவிதைக் காலம் -1

ஏப்ரல் சூரியன்

டீசல் புகை

பேருந்து நெரிசல்

அலுவலக எரிச்சல்

இவையெதிலும் வாடாமல்

பத்திரமாய் வைத்திருக்கிறேன்

உனக்குத் தெரியாமல் உதிர்ந்து

யாருக்கும் தெரியாமல் நான் கவர்ந்த

உன் கருங்கூந்தற் சிறுபூவை

9. புதுக்கவிதைக் காலம் - 2

உன்வீட்டு

ஆன்ட்டனாவிலும்

என்வீட்டு

நைலான் கொடியிலும்

தனித்தனியே காயும்

நேற்று

ஊருக்கு வெளியே நாம்

ஒன்றாய்

அழுக்குச் செய்த உள்ளாடைகள்

-வைரமுத்து